Mi Keti Koti

Keti Koti. Vandaag sta ik voor het eerst in 34 jaar bewust stil bij wat ik vier. Terwijl ik gister naar het slavernij monument liep in Rotterdam, waar op dat moment een herdenkingsdienst plaats vond, hoorde ik de blazers het Surinaams volkslied spelen en voelde ik een brok in mijn keel. Waarom weet ik niet. Terwijl men door ging met het programma en ik me in de menigte mengde, besefte ik dat de brok er nog steeds zat. Er werd een gedicht opgedragen aan onze voorouders en dat raakte me ontzettend. Wat hebben die mensen geleden zeg. Verkrachtingen, zweepslagen, castratie, het verkopen van kinderen, het uit elkaar rukken van gezinnen, lynching en noem maar op. 
Het is de meest gruwelijke geschiedenis die een bevolkingsgroep ooit heeft ondergaan. Ik las ooit een verhaal over een zwangere slavin die in opstand kwam tegen haar onderdrukker. Haar straf: Ze werd ondersteboven opgehangen, haar buik werd open gesneden, de baby eruit gerukt en levend verbrand. Na het lezen van deze gedocumenteerde gebeurtenis, snapte ik enigzins, waarom het Westen de daden van hun voorouders het liefst vergeten en nooit bespreken. Het gaat niet om het feit dat het te lang geleden is, maar de gruwelijkheden zijn gewoon niet te bevatten, laatstaan toe te geven. Lijkt me ontzettend moeilijk. 
Ik heb me jaren vreselijk geergerd aan het feit dat mensen geirriteerd raken of sarcastisch worden als ik het slavernijverleden wilde bespreken. Naast het feit dat ik me ergerde, deed het ook pijn dat het leed van mijn voorouders minder waard is dan het leed van bijvoorbeeld de Joden. De geschiedenis van mijn voorouders heeft namelijk absoluut effect op mijn leven in het heden. 
Toch heb ik besloten mijn geschiedenis als kracht te zien in plaats van als last. Ik vier vandaag dan ook de kracht van mijn voorouders. De wilskracht om door te gaan, te vechten en te overleven. Ik vier vandaag de kracht van mijn Black community en dat we ondanks zo een heftige geschiedenis, er toch staan, en goed op weg zijn. Ook wacht ik niet meer op erkenning. IK erken mijn voorouders en het leed dat zij hebben doorstaan. Alleen al om dat feit, zal ik altijd mijn steentje bij blijven dragen aan het leven van de Zwarte vrouw en de Zwarte man, op wat voor manier dan ook. Mi Keti Koti!

Part 1 Natural Hair Conversations: My hair defines me.

Afgelopen zondag was ik te gast bij de Natural Hair Club, en panellid tijdens de Natural Hair Conversations in Sabrina Starke's Pop up Livingroom. Een ontzettend inspirerende aangelegenheid en door de intieme setting en positive vibes, voelde ik me right @ home. Daarvoor absoluut mijn complimenten aan Sabrina Starke.

Toen gespreksleider Beryl Valpoort mij benaderde om plaats te nemen in het panel en aangaf wat mijn taak zou zijn, was ik in eerste instantie huiverig. Ik beschouw mezelf namelijk niet als natural hair expert of zelfs kenner. Op het moment dat iemand plek neemt op de stoel van een expert, verwacht ik inhoud, en naar mijn idee had ik dat op dit vlak niet te bieden. Toch is het Beryl gelukt mij over te halen, en hebben we afgesproken dat ik vanuit een iets andere invalshoek het gesprek aan zou gaan.

Mijn natural hair journey is gekoppeld aan het vinden van mijn identiteit, even though I am not my hair, it defines who I am. Mijn haar zegt namelijk iets over mij, omdat het onderdeel is van hoe ik mijn identiteit weergeef. De interpretatie van anderen over mijn haar, staat hier helemaal los van. It's about me. Met die gedachte ben ik het gesprek in gegaan.

Ik ben begonnen met relaxen op mijn 11e, en vond het geweldig. Je had van die prachtige foto's op de verpakkingen van het merk "Just for me" en dat was precies wat ik wilde. Met mijn mooie, dikke, lange kroeze vlechten, kwam het eindresultaat aardig in de buurt. Ohh my gosh, I finally had long, flowy, straight hair! Vanaf dat moment moest ik niks meer van mijn kroeshaar weten.

Toen ik ongeveer 17 was, zat ik met een tweeling op school, die hun haar nooit had gerelaxed. Ik snapte niet hoe deze meiden het in hun hoofd haalde zo over straat te lopen. Als ik met anderen over hen sprak, hadden we het over "die meisjes met die kroeze bolletjes", en iedereen wist gelijk over wie we het hadden. Terwijl ik dit schrijf, besef ik hoezeer ik hoop dat mijn nichtjes en alle andere opgroeiende meiden met prachtig kroeshaar, deze fase nooit zullen doorlopen.

Het moment dat mijn hart voor het eerst weer een sprongetje maakte bij het zien van kroeshaar, was toen ik een foto in Ebony Magazine zag staan, van een prachtige vrouw, met een nog mooiere twist-out. Ik denk dat ik toen ongeveer 22 geweest zal zijn. Ondanks dat ene moment, bleef ik in love met mijn straight hair.  Tot 6 jaar geleden.

Op een gegeven moment ontstond er een bewustwordingsproces. Ik begon me oprecht te irriteren aan het feit dat de Nederlandse televisie zo wit was, en dat ik nooit een zwart model zag staan op magazine covers. Ik besefte, dat naast het feit dat ik een vrouw ben, mijn huidskleur ook bepalend was en ik net iets vaker onderschat werd dan mijn witte vrouwelijke collega's. Ik snapte eindelijk waarom Zwarte Piet mij altijd een onbehaaglijk gevoel heeft gegeven en waarom ik werkelijk door de grond kon zakken als een zwarte man het in zijn hoofd haalde het racistische karakter te spelen. Langzaam maar zeker begon ik de kracht van mainstream media (propaganda) in te zien, en hoe onvoorstelbaar veel invloed dit heeft gehad op mijn beeldvorming met betrekking tot mezelf en mijn omgeving. Dit proces triggerde mijn ambitie om binnen de film en entertainment industrie aan de slag te gaan, nog meer. Mijn talkshow Girls 'N Cocktails en UMA magazine, zijn deels ook het resultaat daarvan.

Toch was de keuze om mijn haar af te knippen, erg moeilijk. Voor zover ik me kon herinneren heb ik nooit kort haar gehad, dus kon me ook geen voorstelling maken van Rasheida met een shortcut. Totdat mijn beste vriendin de bold choice maakte om voor een ultra korte coupe te gaan. Het stond haar prachtig, en ze vertelde dat dit voor haar de eerste stap was in haar natural hair journey. Vanaf dat moment hakte ik de knoop door, en begon aan mijn transition. Deze duurde een half jaar, en in maart 2012 had ik mijn Big Chop! Het was voor mij geen magical moment. Ik had gemengde gevoelens en was vooral benieuwd naar de reacties van mijn directe omgeving. Ik had hun mening nodig om op dat moment mijn zelfvertrouwen te boosten. Na een week of twee kwam blijdschap, en een gevoel van trots. Ik voelde me niet mainstream, maar unique en gedurfd. Terugkijkend, sloeg dat helemaal nergens op, omdat er niets gedurfd hoort te zijn aan het dragen van je haar in haar natuurlijke staat. Ik besef uiteraard dat onze geschiedenis en het schoonheidsideaal in de westerse maatschappij hieraan bijgedragen hebben, maar dan nog.

Voordat ik uberhaupt de keuze heb kunnen maken om natural te gaan, moest ik voor mezelf ontdekken wie ik ben. Mijn haar hoort bij mij, ik leg er net zoveel focus op als op alle andere aspecten die bij mij horen. Soms misschien zelfs iets minder, omdat het geen big thing meer is. It's part of the package called "me" and "me" encompasses everything from my strength, to my brains and my beauty. And I am proud of me! You should be proud of you! Dat was mijn boodschap afgelopen zondag.

Liefs,
Rasheida

Ps: Part 2 van onze Natural Hair Conversations wordt een vlog, waarin ik voor het eerst sinds mijn Big Chop een bezoek breng aan een Natural Hair Kapper.  Terwijl ik een behandeling krijg van Salon Hairlovers, treed ik met de eigenaressen in gesprek over kroeshaar verzorging,  beeldvorming rondom natural hair, en de mogelijkheden voor ondernemerschap binnen deze booming industry. Like de FB pagina van Sranan UMA magazine: srananumamag om op de hoogte te blijven!

Is de Sranan UMA Genderbewust als het gaat om seksualiteit?

Zoals eerder aangegeven zullen we de komende periode aandacht besteden aan de Sranan UMA en seksualiteit. Aan de hand van de reacties op onze vorige post waarin wij ons afvragen hoe geemancipeerd de Sranan UMA is als het gaat om haar seksualiteit, zijn wij tot de volgende conclusie gekomen; Etnische achtergrond speelt wel degelijk een rol in hoe de Sranan UMA hiermee omgaat. Ook hebben ontzettend veel Surinaamse mannen gereageerd, en viel het op dat zij het bespreken van dit onderwerp toejuichen. Wij vragen ons af waar dit mee te maken heeft. Een van de mannen kon zijn mening zeer helder formuleren en schreef het volgende;

'Nou, de gemiddelde Surinaamse vrouw ziet sex nog steeds als een ruilmiddel of een middel om geld van een man te krijgen. Het achterhaalde idee dat de man degene is die sex wil en dat de vrouw hem slechts een genoegen doet, is nog steeds sterk aanwezig in de hoofden van de meeste Surinaamse vrouwen terwijl ze claimen dat ze genderbewust zijn. Als een man en een vrouw vrijwillige sex hebben met elkaar genieten ze beide op dat moment van elkaar. Wie compenseert de man dan voor zijn lichaam ?

Kortom ik ervaar het als hypocriet dat de Surinaamse vrouwen gendergelijkheid willen maar tegelijkertijd nog blijven hangen aan achterhaalde ideeen over gender en sex. Van twee walletjes vreten dus.'

Deze zeer heldere formulering kwam absoluut bij ons binnen, en raakte ook wel een gevoelige snaar. 
Graag zouden wij willen weten hoe onze Sranan UMA hierover denken, maar zeker ook de Surinaamse man. Daarom zouden wij over de volgende stelling graag uw mening willen;

Is de Sranan UMA Genderbewust als het gaat om seksualiteit?

Wat is uw mening hierover? En waarom? Discussieer mee op onze FB pagina srananumamag!

Hoe geëmancipeerd is de Sranan UMA als het gaat om haar seksualiteit?

Waar we de komende periode o.a. aandacht aan zullen besteden is het volgende; Hoe geëmancipeerd is de Sranan UMA als het gaat om haar seksualiteit? Zijn we bescheiden, zijn we preuts, durven we te experimenteren, en wat weten we van het vrouwelijk orgasme? Ook willen we bespreken of er vanuit onze cultuur, of de verschillende subculturen bepaalde hidden tricks of rituelen bestaan met betrekking tot seksualiteit.
Zouden we kunnen stellen dat als we het hebben over Sex, we vanuit de Surinaamse cultuur een algemeen beeld kunnen geven of zouden we dit specifieke onderwerp moeten koppelen aan de verschillende etniciteiten en/of geloofsovertuigingen? Uiteraard weten we dat elke vrouw anders is, maar het staat vast dat cultuur, geloofsovertuiging etc, absoluut een rol spelen in hoe wij hiermee omgaan.
Wat is jouw mening over dit onderwerp? Discussieer mee op onze FB pagina srananumamag!

Binnenkort zullen jullie kennis maken met Sranan UMA's Relatie, Sex en Dating coach, Monique Young. Zij zal dit onderwerp met jullie bespreken via haar vlogs voor Sranan UMA TV, en daarnaast nog veel meer!


Monique Young is known as ''The Hitch".
She is an expert when it comes to LOVE, SEX, DATING and MATCHMAKING.




 

De Surinamer wordt automatisch geassocieerd met iemand van Afrikaanse origine

"Sranan UMA magazine staat voor identiteit en niet voor etniciteit" Dit was de boodschap van mijn vorige blog, waarin ik naar aanleiding van een opmerking op Facebook over Sranan UMA magazine, en de vertegenwoordiging van de Sranan UMA, mijn visie geef op wie onze identiteit bepaalt.

We hebben ontzettend veel reacties ontvangen op het stuk, die behoorlijk wat inzichten hebben gegeven over hoe wij als Surinamers van verschillende etniciteiten naar elkaar kijken maar zeker ook naar onszelf. Daarin zijn een aantal zaken mij opgevallen, die ik in dit stuk met jullie zou willen bespreken.

De Surinamer wordt automatisch geassocieerd met iemand van Afrikaanse origine...

Deze opmerking heb ik vaak voorbij zien komen, en ik moet zeggen dat ik dit herken. Ik heb wel het idee, dat het een beeld is dat vooral heerst van buiten naar Suriname. De Afro-Surinaamse bevolking is de enige bevolkingsgroep, die haar etniciteit weergeeft als "Surinaams", en daarbij geen verdere uitleg hoeft te geven. De Javaan, de Chinees, de Inheemse, en de Hindostaan, worden vaak geassocieerd met het land van herkomst van de voorouders. Ik denk ook dat zij de eigen cultuur, uitstraling en identiteit meer vast hebben kunnen houden. Voor de Inheemsen geldt dat weinig mensen stil staan bij het feit dat zij de oorspronkelijke bewoners van zowel Noord-, Midden als Zuid Amerika zijn. Met betrekking tot Afro-Surinamers denk ik ook dat het te maken heeft met een stuk Afrikaanse-identiteitsverlies. Het effect van 400 jaar slavernij is dat de Afrikaanse slaven en hun nazaten al dan niet vrijwillig een nieuwe identiteit hebben ontwikkeld en deze  koppelen aan Suriname en haar cultuur. Door het bewustwordingsproces ben ik wel van mening dat de Afro-Surinamer steeds meer de Afrikaanse identiteit her-ontwikkelt en uitdraagt. Binnen de Marron cultuur is de Afrikaanse identiteit en cultuur trouwens wel beter behouden gebleven dan onder de andere Afro-Surinamers. Kunnen jullie je hierin vinden of deel je een andere mening?

Het gebruik van termen als "Negerin", "Indiaan" en "Creool" is achterhaald en not done..

Het werd al snel duidelijk dat het woord "Negerin" veel mensen tegen de borst stuit, mij persoonlijk ook en ik heb dit er alleen in gelaten omdat ik iemand citeerde. Verder heb ik wel geheel onbewust in mijn stuk ook de termen Indiaan en Creool gebruikt, waar ik door meerdere mensen op gecorrigeerd ben. Ik snapte ook gelijk wat zij bedoelden. Beide termen zijn namelijk bedacht door Europeanen.

De termen tonen een stuk identiteitsverlies en eigenaarschap van een groep mensen die zich eeuwen geleden, geheel onrechtmatig en uiterst gewelddadig land en bevolking toe-eigende. Het bewustwordingsproces van zowel de Inheemsen als de Afro-Surinamers heeft als effect dat dergelijke termen niet meer getolereerd worden, maar nog belangrijker, zij kunnen zich niet meer identificeren met de termen. Wat mij betreft een behoorlijk positieve ontwikkeling, die door de gehele Surinaamse bevolking gedragen mag worden. 

Nu is mij het toch het volgende opgevallen, op het moment dat wij Sranan Tongo spreken, worden de termen "Ingi", "Nengre" en "Krioro" zonder enige moeite uitgesproken. Ze worden zelfs gebruikt om onszelf of onze culturele uitingen te beschrijven. Enkele voorbeelden: Dag der Inheemsen oftewel Ingi dei, de beschrijving van de man "Man nengre" of het kinderspel "Pikin-Krioro". Mijn vraag, wat verandert er als de termen Indiaan, Neger en Creool vertaald worden naar Sranan Tongo? Vindt daar ook een bewustwordingsproces plaats? 

Dit is geen statement maar ik zou graag van gedachten wisselen hierover met jullie. Deel dus zeker je mening met ons en like de Facebook pagina als je graag mee discussieert over het prachtige Suriname en haar rijke cultuur, vanuit de invalshoek van een Sranan UMA. Uiteraard ook als je op de hoogte wilt blijven van de ontwikkelingen rond het tijdschrift!

Liefs,

Rasheida Adrianus
Editor-in-Chief Sranan UMA magazine

srananumamagazine@gmail.com

Facebook: srananumamag
Instagram: srananumamag
Twitter:      magsrananuma

Wie is de Sranan UMA?

"Waarom moet ik tegen een negerin aankijken als DE SURINAAMSE vrouw ???"  Dit is een citaat van een reactie die ik vandaag kreeg op een post van Sranan UMA magazine. De felle reactie van de mevrouw raakte me en zorgde in eerste instantie voor weerstand. Gelukkig besefte ik ook heel snel dat haar vraag ergens vandaan kwam, en misschien ook wel helemaal niet zo raar was. We hebben uiteindelijk een positief gesprek gehad, en ik moet zeggen dat haar sceptische reactie me absoluut heeft getriggerd om nog gedetailleerder over het concept na te denken.

Ze stelde me ook terecht de vraag, wie is de Sranan UMA? Voor mij persoonlijk is de Sranan UMA een vrouw die zich associeert met de Surinaamse cultuur en het land. Dit is de Inheemse vrouw, de Afro-Surinaamse vrouw, de Hindostaanse vrouw, de Javaanse vrouw, de Chinese vrouw en elke andere vrouw die zich verbonden voelt met Suriname en haar rijke cultuur.
Identiteit is iets heel persoonlijks en kan door niemand dan onszelf gedefinieerd worden, als jij als UMA jezelf identificeert met de Sranan Uma, dan is dat wie jij bent.

Mijn bedoeling met het blad is ook absoluut dat het de Sranan UMA van elke etniciteit vertegenwoordigt  Dit zal terug te lezen zijn in de artikelen, maar zeker ook op de covers. 
Wat me de afgelopen tijd ook is opgevallen, is dat de verkiezingen behoorlijke invloed hebben gehad op hoe de verschillende Surinaamse bevolkingsgroepen  elkaar bejegenen op social media. Ik heb de meest haatdragende verwensingen voorbij zien komen. Laten wij als Sranan UMA aub hierboven staan. Samen staan we zoveel sterker en kunnen we zoiets moois neerzetten, laat dat ons doel zijn. De Sranan UMA van elke etniciteit positief op de kaart zetten!

Wat is jouw mening hierover?

Liefs,

Rasheida Adrianus
Editor-in-Chief Sranan UMA magazine

Email:        srananumamagazine@gmail.com
Facebook: srananumamag
Instagram: srananumamag
Twitter:      magsrananuma

Voor en door de Sranan UMA

Als we kijken naar de Surinaamse samenleving en de Surinaamse cultuur, staat de vrouw centraal.

De vrouw is de spil van het gezin en daarmee ook van de samenleving. Wij krijgen van jongs af aan de rol van leider toebedeeld en die accepteren we als vanzelfsprekend. Dit is bewonderenswaardig maar kan er tegelijkertijd voor zorgen, dat wij onszelf niet altijd bewust zijn van de kwaliteiten die we daarmee van nature ontwikkelen. Waar anderen een cursus volgen om leiderschapsvaardigheden te verwerven, behoort het binnen onze cultuur tot een natuurlijk proces.

De vrouw is van nature zorgzaam en geeft veel, waardoor zij geneigd is haar omgeving centraal te laten staan en zichzelf weg te cijferen.  Als je dit leest zou je kunnen denken; 'Ok en nu, waar wil je naartoe?'

Waar ik naartoe wil is het volgende; Als we bovenstaande eens even niet als vanzelfsprekend zien en heel bewust kijken naar hoe we alle natuurlijk ontwikkelde kwaliteiten puur in zouden zetten voor onszelf? Ondanks het feit dat ik ongelooflijk trots ben op alle succesvolle Sranan UMA die zowel in de Surinaamse als de Westerse samenleving prominente posities bekleden, ben ik van mening dat we met onze kwaliteiten nog beter zichtbaar zouden kunnen zijn, en een sterkere positie zouden moeten innemen in de huidige maatschappij.
Naast het feit dat wij centraal staan omdat wij voor onze omgeving vaak een belangrijke positie innemen, horen wij vooral centraal te staan voor onszelf! Om die reden heb ik Sranan UMA Magazine opgericht.

In Sranan UMA Magazine staat de Surinaamse vrouw met al haar kwaliteiten en talenten centraal. We vieren haar kracht, schoonheid, warmte en intelligentie! Sranan UMA Magazine is voor en door de Sranan UMA en met elkaar hoop ik dat we dit blad tot een ongelooflijk succes zullen maken.

Liefs,

Rasheida Adrianus
Editor-in-Chief Sranan UMA Magazine

Email srananumamagazine@gmail.com
Facebook www.facebook.com/srananumamag
Twitter @magsrananuma
Instagram @srananumamag