Keti Koti. Vandaag sta ik voor het eerst in 34 jaar bewust stil bij wat ik vier. Terwijl ik gister naar het slavernij monument liep in Rotterdam, waar op dat moment een herdenkingsdienst plaats vond, hoorde ik de blazers het Surinaams volkslied spelen en voelde ik een brok in mijn keel. Waarom weet ik niet. Terwijl men door ging met het programma en ik me in de menigte mengde, besefte ik dat de brok er nog steeds zat. Er werd een gedicht opgedragen aan onze voorouders en dat raakte me ontzettend. Wat hebben die mensen geleden zeg. Verkrachtingen, zweepslagen, castratie, het verkopen van kinderen, het uit elkaar rukken van gezinnen, lynching en noem maar op.
Het is de meest gruwelijke geschiedenis die een bevolkingsgroep ooit heeft ondergaan. Ik las ooit een verhaal over een zwangere slavin die in opstand kwam tegen haar onderdrukker. Haar straf: Ze werd ondersteboven opgehangen, haar buik werd open gesneden, de baby eruit gerukt en levend verbrand. Na het lezen van deze gedocumenteerde gebeurtenis, snapte ik enigzins, waarom het Westen de daden van hun voorouders het liefst vergeten en nooit bespreken. Het gaat niet om het feit dat het te lang geleden is, maar de gruwelijkheden zijn gewoon niet te bevatten, laatstaan toe te geven. Lijkt me ontzettend moeilijk.
Ik heb me jaren vreselijk geergerd aan het feit dat mensen geirriteerd raken of sarcastisch worden als ik het slavernijverleden wilde bespreken. Naast het feit dat ik me ergerde, deed het ook pijn dat het leed van mijn voorouders minder waard is dan het leed van bijvoorbeeld de Joden. De geschiedenis van mijn voorouders heeft namelijk absoluut effect op mijn leven in het heden.
Toch heb ik besloten mijn geschiedenis als kracht te zien in plaats van als last. Ik vier vandaag dan ook de kracht van mijn voorouders. De wilskracht om door te gaan, te vechten en te overleven. Ik vier vandaag de kracht van mijn Black community en dat we ondanks zo een heftige geschiedenis, er toch staan, en goed op weg zijn. Ook wacht ik niet meer op erkenning. IK erken mijn voorouders en het leed dat zij hebben doorstaan. Alleen al om dat feit, zal ik altijd mijn steentje bij blijven dragen aan het leven van de Zwarte vrouw en de Zwarte man, op wat voor manier dan ook. Mi Keti Koti!
